EEN WERELD TE WINNEN
We leven in een wereld waarin het soms
lijkt dat iedere gebeurtenis, van klein tot groot, door de media met veel
spektakel naar voren wordt geschoven. Een wereld waarin informatie een centrale
rol heeft ingenomen, schijnbaar zonder grenzen. Of het nu gaat om de mainstream
media of de vele sociale media platformen, je krijgt het idee dat alles wat je
wilt weten wel ergens te vinden is. Toch is dit maar schijn. De mainstream
media brengen ons alleen die verhalen die het systeem belangrijk vindt. Al het
andere wordt verzwegen of klein gepraat. Op de sociale media is meer te vinden,
maar ook dat wordt steeds minder door de censuur, en de verschillende
technieken die worden gebruikt om niet graag geziene feiten buiten de deur te
houden. Kortom; als je echt wilt horen wat er allemaal speelt in deze wereld,
of net bij je om de hoek, moet je naar de mensen zelf toe gaan. Dan zie je pas
echt wat vrijheid van meningsuiting betekend.
Een bevriende activist ging vorige
week naar een bijeenkomst in een gemeenschapshuis in het Ruhrgebied, ooit het
industriële hart van Duitsland. De bijeenkomst werd bezocht door meer dan 200
mensen, van zowel Duitse als Turkse afkomst, die jaren lang in de kolen en
staal industrie hadden gewerkt. De meeste zijn van middelbare leeftijd, en
velen zijn gedwongen werkloos. De elite heeft er immers voor gezorgd dat kolen
en staal in de huidige wereld geen gevraagde artikelen meer zijn. Onze vriend
sprak met de mensen en luisterde naar hun verhalen die ze via de microfoon mochten
vertellen. Vanaf het begin van de bijeenkomst, die door het gemeenschapshuis
zelf was georganiseerd, werd duidelijk gemaakt dat iedereen zijn mening mocht
zeggen. Zonder censuur en zonder angst voor consequenties. Dat klinkt misschien
vreemd, maar in het huidige Duitsland moeten mensen weer op hun woorden letten,
als gevolg van de meningsdictatuur die door het Merkel regime is in gevoerd.
Laten we meeluisteren naar de verhalen, die meer informatie geven dan wekenlang
kijken en luisteren naar wat de media ons voorschotelen.
Alle aanwezigen zijn het er over eens
dat Duitsland in de laatste jaren is veranderd, en dat niet ten goede. Een man
van achter in de 50 uit Bochum, die jarenlang in de staalindustrie werkte, weet
precies hoe dat komt. “Merkel heeft ons land kapot gemaakt. De staal industrie,
de kolen, en de techniek, dat waren onze krachtigste wapens. Kijk nu eens wat
daar nog van over is. Overal sluitingen en verval, ook in de auto-industrie
trouwens. Het aantal ontslagen is niet meer bij te houden. En wat hebben we er
voor terug gekregen? Windenergie en elektrische auto’s. Nee, ik heb geen
twijfels, Merkel jaagt Duitsland naar de afgrond, en niemand doet er wat
tegen.” Een ex-mijnwerker valt hem meteen bij. “Natuurlijk doet niemand er wat
tegen. Wie zou dat moeten doen. Vroeger hadden wij als arbeiders de SPD die ons
vertegenwoordigde. Maar dat is intussen lang geleden. We hebben geen spreekbuis
meer in de politiek. Alle partijen zeggen en doen hetzelfde, er is geen
onderscheid meer. De AfD is goed als het gaat om migranten, maar als het gaat
om de economie beginnen ze nog maar pas. Dus mogen we het zelf uitzoeken.”
Een mijnwerker die intussen met
pensioen is legt voor de microfoon uit dat hij en zijn vrouw nog net kunnen
rondkomen van het pensioen dat hij nu uitbetaald krijgt. “We kunnen nog leven,
ja, maar iedere keer vraag ik me af hoe lang nog. Ons inkomen verandert
nauwelijks, maar de huren gaan door het plafond, en de prijzen gaan iedere week
sluipend omhoog. Ik weet echt niet hoe lang we dit nog vol kunnen houden. Van
sparen komt niets meer, en om een reserve kan ik alleen maar lachen. Ik hoef
nog geen flessen te verzamelen voor het statiegeld, maar volgens mij is dat
maar een kwestie van tijd. En dat na 40 jaar onder de grond. Merkel, je moet je
schamen!” Met de opwinding nog in zijn ogen gaat hij weer zitten.
De vrouw van een van de mijnwerkers
maakt zich meer zorgen over de veiligheid. Van de microfoon moet ze niets
hebben, maar zittend aan een tafeltje wil ze wel kwijt dat ze in de avond uren
de deur niet meer uit gaat. “In onze buurt kon je vroeger veilig over straat.
Natuurlijk gebeurde er ook wel eens wat, maar nu lopen er overal Arabieren en
Afrikanen. Altijd in groepen, en je kunt de dreiging gewoon voelen. Ik ben geen
racist, hoor. Ik heb altijd fijn met mijn Turkse collega’s samengewerkt. We
pasten ook op elkaars kinderen. We leefden goed samen. Het veranderde al jaren
geleden toen er steeds meer mensen van de Balkan kwamen. Dat was het begin van
de ellende. Maar wat er nu allemaal binnenkomt, wil zich helemaal niet meer aanpassen.
Ze willen alleen maar geld, en komen meteen met een grote bek. Daar moet ik
niets van hebben. Ze passen hier niet, en hebben hier ook niets te zoeken. Ik
snap echt niet waarom wij alles wat een ander niet hebben wil binnen moeten
halen. Je kent je eigen buurt niet meer. Dus blijf ik veel meer thuis dan
vroeger, en kijk, de pepperspray zit in mijn tas. Is het geen schande dat je
dat nodig hebt, in wat een beschaafd land zou moeten zijn? Ik wil er verder
niet op in gaan, want als de verkeerde het hoort krijg je nog problemen ook.”
Een oudere Turkse man heeft het
gesprek gehoord, en geeft de vrouw groot gelijk. “Ik leef intussen al jaren
hier, en ik heb al twee keer AfD gestemd, terwijl het vroeger altijd SPD was. Verbaast
u dat een beetje? Mevrouw Merkel heeft ons een dolk in de rug gestoken. Ik heb
hier zo veel jaren gewerkt en gewoond, nooit had ik problemen. Maar sinds 2015
komen er figuren het land in die zich niet willen integreren, en die vaak
crimineel zijn. Op hun misdaden worden ook wij aangekeken. Plotseling ben je
dan weer een buitenlander. Dat terwijl ook wij last hebben van het gedrag van
die lui. Wij lopen net zoveel risico als de gemiddelde Duitser. Zelf ben ik
niet zo bang. Ik heb 3 zonen, en als ik bel komen ze. Maar zo willen
we eigenlijk helemaal niet leven. Het is allemaal de schuld van die vrouw.” Een
tweede Turkse man met een groot glas thee komt er bij zitten. “Ik zal u nog
iets anders vertellen. Het gaat niet alleen om de veiligheid op straat. Er is
een splitsing in de Turkse gemeenschap. Een deel wil van Turkije niets meer
weten, en wil rustig hier leven. Een ander deel gaat Turkije steeds meer
aanbidden. Ik behoor tot de eerste groep. Wie van Turkije wil houden, moet dat
in Turkije doen. Maar nee, ze blijven hier en bedreigen mensen als ik. Ik ken
de dwang en de sociale controle van de islam nog van vroeger. Daar willen we
juist niets meer mee te maken hebben. We willen gewoon rustig leven. We dachten
dat die dwang voor altijd voorbij was, maar de Duitse overheid moedigt de islam
juist aan. Ik vind het een schande.”
Tegen het einde van de bijeenkomst
grijpt een man uit Essen de microfoon. “Ik heb mijn hele leven tussen de
mijnwerkers geleefd en gewerkt. We zijn geen slappelingen, nooit geweest. Als
er vroeger een conflict was werd dat buiten uitgevochten. Gewoon met de
vuisten. Als iemand het in zijn hoofd haalde om een mes mee te brengen, werd
hij meteen uitgestoten. Figuren die met messen zwaaiden werden door ons niet
als man, maar als lafaard gezien. Ik zie dat nog steeds zo. Maar die gasten van
Merkel staan meteen met een mes klaar, soms zelfs een zwaard. Ik geloof mijn
ogen vaak niet, als ik de berichten lees. Volgens mijn zijn het allemaal laffe
mislukkelingen. Iedereen die hier woont weet dat, maar niemand zegt iets. Ik
heb ook geaarzeld of ik dit wel moest zeggen. Maar ik ben blij dat ik het toch
gedaan heb. Je kop houden is al net zo laf.”
Er zijn te veel verhalen om ze
allemaal op te schrijven, maar de trend is duidelijk, de meeste mensen willen
terug naar het Duitsland dat ze in rap tempo zien verdwijnen. De mensen op de
bijeenkomst zeggen dit openlijk, hoewel ze wel voorzichtig zijn. Veel mensen
zwijgen helemaal, omdat ze bang zijn voor hun baan, voor intimidatie en andere
consequenties. Opnieuw de zwijgende meerderheid dus. Het probleem is dat juist
deze zwijgende meerderheid haar stem zal moet verheffen om echt tot
veranderingen te komen. Een moeilijke opgave. Maar het kan zijn dat er
binnenkort een economische crisis aan zit te komen. De vele ontslagen en
bedrijfssluitingen wijzen hier op. Een crisis zou veel mensen kunnen overtuigen
dat ze niets meer te verliezen hebben. Dan kan het zwijgen doorbroken worden.
Het is wel zeker dat er in Duitsland heel dicht onder de oppervlakte een enorme
onvrede is, gekoppeld aan een gevoel van onzekerheid over de toekomst. Al deze
nu nog opgekropte gevoelens zullen op een zeker moment tot uiting komen. Dan
heeft de huidige elite een gigantisch probleem. En als de sneeuwbal dan eenmaal
aan het rollen is………
Tot slot; we vermelden de naam van het
gemeenschapshuis, en de exacte locatie niet, omdat dit problemen kan geven voor
alle betrokkenen. De gewelddadige Antifa komt ook op dit soort bijeenkomsten
af, en dat betekend meestal bedreigingen, bekladdingen en niet zelden
brandstichting. Meestal komen ze er nog mee weg ook. Dat is het niveau van de
vrijheid van meningsuiting in Merkel Duitsland in 2019. Is iemand dan nog
verbaasd dat er onder veel mensen onvrede heerst? Er is een nieuwe Wende
(omslag) nodig, en snel ook. Als die er komt is er een wereld te winnen. Tot
dat moment gaat de strijd gestaag door, verdere achteruitgang is geen optie
meer.
Links:
Twitter: Volkskracht Vooruit!
@VolkskrachtV
Telegram: t.me/volkskrachtvooruit
(abonneren na installeren Telegram App)
Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT
VOORUIT! @ 2019