Volkskracht vooruit! Voor vrijdenkers en vrijburgers

De Britten hebben er lang op moeten wachten. Al in 2016 stemde een duidelijke meerderheid van de bevolking voor de Brexit. Wat volgde waren jaren van uitstel, politiek gerommel en openlijke sabotage. Zowel de EU leiding als ook delen van het Britse establishment was vastbesloten om de beslissing van het volk in de prullenbak te gooien. Zo gaat men immers altijd om met ongewenste beslissingen. Tory premier May kreeg als eerste de opdracht om de Brexit om zeep te helpen. Maar door eigen falen mislukte ze jammerlijk. Daarna zette het establishment, samen met grote delen van het parlement, op chaos om hun doel toch nog te bereiken. Maar tegen al deze blokkades in, zette Boris Johnson, die May opvolgde als premier, zijn plan om Brexit toch uit te voeren zoals besloten door, ook al waren er algemene verkiezingen voor nodig.  Deze verkiezingen heeft Johnson nu met een stevige meerderheid van 80 zetels gewonnen, en de weg lijkt nu eindelijk vrij om de Brexit beslissing na 3 lange jaren u

Het is deze maand al weer een jaar geleden dat een aantal landen het migratie pact in Marokko ondertekende. Een pact dat de grote bevolkingsuitwisseling een legaal tintje moet geven. Gelukkig weigerde ook een groep landen om hun handtekening onder het pact te zetten. Dit kwam vooral door de publiciteit die activisten in heel Europa aan het pact gaven. De globalisten hoopten de ondertekening in stilte te kunnen doorvoeren. Dat hebben we kunnen verhinderen. De effecten van het pact zien we nu iedere dag. Steeds meer migranten, en steeds meer repressie tegen iedereen die zich tegen deze migratiepolitiek keert. Ook komt het ook steeds vaker voor dat migranten uit Afrika gewoon worden ingevlogen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Dit gebeurd meestal in de nacht, omdat de organisatoren bang zijn dat de beelden van vliegtuigen vol Afrikanen, meest mannen, tot een opstand zullen leiden onder de Europese volkeren. Men weigert ook halsstarrig om te zeggen om hoeveel vluchten he

Een poosje geleden hebben we een artikel geschreven over wat te doen als er een korte crisis uitbreekt, zoals bijvoorbeeld en langere stroomuitval. Verschillende lezers hebben na het lezen van het artikel gevraagd, wat je het beste kunt doen als het er op lijkt dat er een bankcrisis gaat uitbreken, of bijvoorbeeld de Euro door de vloer zakt.   Zaken die zeker niet denkbeeldig zijn. Voordat we met wat tips komen zullen we eerst kijken hoe groot de kans is dat er daadwerkelijk iets gaat gebeuren in de financiële wereld. Het is al heel lang bekend dat de Euro geen stabiele valuta is. Sterker nog, als de Duitse regering niet steeds opnieuw geld in de Euro zou steken, zou de intussen beruchte eenheidsmunt allang zijn ingestort. De vraag is natuurlijk of Duitsland dit beleid voort kan zetten. De Duitse economie zit dicht bij een recessie, door de klimaatwaanzin staat de Duitse industrie onder druk, en het opnemen van miljoenen onbruikbare migranten kost ieder jaar opnieuw miljarden. He

Op 9 november herdacht Duitsland dat 30 jaar geleden de Berlijnse Muur viel. Voor sommige was het einde van de DDR gelijktijdig ook het einde van een droom. Anderen zien de Duitse hereniging als het belangrijkste feit uit die tijd. Zo heeft ieder een eigen kijk op de gebeurtenissen van 30 jaar geleden. Daarbij komen ook allerlei gevoelens boven; teleurstelling en woede, vreugde en nostalgie. Ook nu nog verlangen delen van de bevolking terug naar de DDR, terwijl anderen niets meer van die tijd moeten hebben. Dat gaat zo, historische gebeurtenissen brengen veel emoties met zich mee. Misschien zijn al deze emoties nog het best te vangen in de woorden van een voormalige DDR burger die het volgende op een discussieavond zei: “Van de politieke kant heb ik nooit veel moeten hebben. Dat interesseerde me gewoon niet. Maar de DDR was wel een vaderland, en presenteerde zich ook zo. Dat heb ik van de BRD nooit kunnen zeggen.” Misschien ligt precies daar ook het antwoord op de vraag die je ste

We waren deze week van plan om een artikel te schrijven over het Gedenkteken tegen het Vergeten in Duitsland. Dit gedenkteken is een vlammend protest tegen de migrantenpolitiek van Merkel en haar trawanten. Tijdens ons onderzoek kwamen we een artikel tegen van Klaus Lelek, dat is vertaald door EJ Bron. Dit artikel zegt eigenlijk alles over het gedenkteken, en de mensen achter het initiatief. Daarom hebben we bij hoge uitzondering besloten om dit artikel in zijn geheel over te nemen. Het spreekt vanzelf dat we volledig achter de inhoud staan. Protestwake in Berlijn voor Merkel’s bunker: “Ik ben een slachtoffer!” – een van de duizenden Berlijn – Veel slachtoffers van migrantengeweld zwijgen. Ze verstoppen zichzelf binnen de eigen vier muren, verzwijgen zelfs de namen van hun kinderen, uit angst dat het Merkelregime en haar soft links groene handlangers (Antifa), evenals de gelijkgeschakelde pers, hen vreemdelingenhaat en racisme in de schoenen zouden kunnen schuiven. Niet echter

Door technische problemen zal er deze week geen artikel verschijnen. We werken hard aan een oplossing, en volgende week woensdag zal er op de vertrouwde tijd weer een nieuw artikel op onze site te lezen zijn. Redactie Volkskracht Vooruit!

Het aantal mensen dat het vertrouwen in de overheid heeft verloren, is in de laatste jaren behoorlijk gestegen. Nog steeds gaat de meerderheid praktisch slapend door het leven, maar de balans is zonder meer aan het verschuiven, en dat komt vooral omdat de leugens van de overheid steeds duidelijker en opvallender worden. Blijkbaar schamen ze zich nergens meer voor. Als we het hebben over de overheid, bedoelen we niet alleen de regering, maar het hele systeem dat op zijn beurt weer via ontelbare tentakels is verbonden met de globalisten elite. We zullen vandaag eens kijken hoe de overheid grote en kleine leugens verkoopt, en gelijktijdig werpen we een blik op de tactiek die men hier voor inzet. Vaak hoor je kritische mensen zich hardop afvragen hoe het toch komt dat de meerderheid van de bevolking niet in opstand komt tegen de onrechtvaardigheid en de leugens van de overheid, met de regering als centraal punt. Waarom kijkt men steeds de andere kant op? Is het domheid of gemakzucht?

De laatste tijd zien we steeds meer artikelen en rapporten waarin over een komende catastrofe wordt gesproken. Een situatie waar we maar beperkt op voorbereid zijn. Er zijn verschillende scenario’s denkbaar die tot zo’n situatie kunnen leiden. Zo zou de massamigratie en de islamisering een burgeroorlog kunnen veroorzaken, maar je kunt ook denken aan een grote oorlog in Europa waarbij Rusland het doel zou zijn. Echter, de meest voor de hand liggende ramp is een grote stroomstoring die meerdere dagen duurt. De angst hiervoor neemt met de dag toe. Dat is niet verwonderlijk, omdat de pogingen om op andere energiebronnen over te schakelen steeds een paar stappen verder gaan, wat het netwerk niet bepaalde stabiel maakt. Natuurlijk zullen “deskundigen” zeggen dat er geen vuiltje aan de lucht is, omdat op alle eventualiteiten is gerekend. Geloof deze leugens niet. De overheid liegt normaal gesproken al constant tegen de burgers, en in een crisis of noodsituatie neemt dat alleen maar toe. Bli

Het leek een mooie droom; een Koerdische enclave in Noord Syrië. Eindelijk een vrije zone voor een volk dat eigenlijk nergens op de wereld een vrij land heeft. Helaas viel deze droom afgelopen week in stukken toen Amerika besloot om haar troepen uit Noord Syrië weg te halen. Deze beslissing betekende immers dat Turkije de kans kreeg om het grensgebied binnen te trekken. Dat gebeurde ook, en we hebben allemaal de beelden gezien van de nieuwe oorlog die hierdoor is ontstaan. Over de nieuwe koers van de Koerdische beweging zo meteen meer, maar nu willen we eerst kijken hoe de huidige situatie tot stand is gekomen. Laten we voorop stellen dat de Koerden in het gebied hun vrijheid zonder meer hebben verdiend. Zij waren het die het gevecht aangingen met de IS, toen de rest van de wereld alleen maar toekeek. Zij waren het die de islamitische terreur in de verschillende plaatsen in het gebied hebben gestopt, en zij waren het die de IS uiteindelijk op de knieën hebben gekregen. Daar zou d

Na een wat stille periode was de terreur terug op de straten van Europa deze week.  Het geweld speelde zich af in Frankrijk, Engeland en Duitsland, maar het had ieder land in Europa kunnen treffen. Niet verrassend, maar wel schokkend. Op de verantwoordelijken komen we later terug, laten we nu eerst naar de feiten kijken.  De schaduw van de terreur liet zich voor het eerst zien, in het eerste weekeinde van oktober. In het Franse Triest was er een aanslag in het gebouw van de veiligheidspolitie. Een man die daar al 20 jaar als medewerker werkte, stak met een binnengesmokkeld mes op collega’s in. Vier politieagenten, waar onder een politieofficier, vonden de dood. De dader was een bekeerde moslim, die al enige tijd was opgevallen omdat hij weigerde om vrouwelijke collega’s een hand te geven. Ook weigerde hij om eerdere terroristische incidenten te veroordelen. Voor de politie was dit geen reden om iets tegen de man te ondernemen. Zo kon hij zijn daad rustig plannen en toeslaan. Hij