NIEUWE MUREN VERDELEN DUITSLAND
Op 9 november herdacht Duitsland dat 30 jaar geleden de Berlijnse Muur
viel. Voor sommige was het einde van de DDR gelijktijdig ook het einde van een
droom. Anderen zien de Duitse hereniging als het belangrijkste feit uit die
tijd. Zo heeft ieder een eigen kijk op de gebeurtenissen van 30 jaar geleden.
Daarbij komen ook allerlei gevoelens boven; teleurstelling en woede, vreugde en
nostalgie. Ook nu nog verlangen delen van de bevolking terug naar de DDR,
terwijl anderen niets meer van die tijd moeten hebben. Dat gaat zo, historische
gebeurtenissen brengen veel emoties met zich mee. Misschien zijn al deze
emoties nog het best te vangen in de woorden van een voormalige DDR burger die
het volgende op een discussieavond zei: “Van de politieke kant heb ik nooit
veel moeten hebben. Dat interesseerde me gewoon niet. Maar de DDR was wel een
vaderland, en presenteerde zich ook zo. Dat heb ik van de BRD nooit kunnen
zeggen.”
Misschien ligt precies daar ook het antwoord op de vraag die je steeds
vaker hoort stellen: hoe is het mogelijk dat 30 jaar na de Duitse hereniging er
nog steeds zo’n grote kloof is tussen het vroegere West Duitsland en de
deelstaten die de voormalige DDR vormden? Dat die kloof er is valt niet te
betwijfelen, maar wat nog veel meer opvalt is dat die kloof niet kleiner, maar
zelfs alleen maar groter lijkt te worden. Het is een complexe zaak, waar ook
wij niet het volledige antwoord op hebben. Maar er zijn wel wat dingen aan te
geven die misschien ooit een deel van het antwoord kunnen zijn.
Als twee delen van een land vele jaren lang een aparte geschiedenis met
andere waarden beleven, zal de gedeelde bevolking na enige tijd anders gaan
reageren op allerlei zaken. Immers, men mist de gezamenlijke praktijk. In de
meeste gevallen worden deze problemen na een samenvoeging in de loop van de
tijd opgelost. Toch lijkt dat in Duitsland niet het geval. In tegendeel; de
Muur mag weg zijn, maar het contrast tussen de twee delen kon eigenlijk niet
groter zijn, en blijft scherper worden. Dat is ongewoon, dus moet er meer aan
de hand zijn dan de hereniging van twee delen van een volk dat lang gedeeld was.
Een deel van het antwoord ligt in de opvoeding van de bevolking, want
die opvoeding kan enorm lang doorwerken. Als we naar het voormalige West
Duitsland kijken, zien we dat de bevolking vooral werd opgevoed met een
boodschap voor ogen: de bezetting van het land door vooral de Amerikanen moest
blindelings geaccepteerd worden. In het begin gebeurde dit openlijk, later was
er meer versluiering omdat men de West Duitsers het idee wilde geven dat ze
onafhankelijk waren en baas in eigen huis. Dit is echter nooit het geval
geweest. Ook nu nog niet. Duitsland loopt nog steeds aan de Amerikaanse
ketting, al hebben maar weinig Duitsers dat echt in de gaten.
De genoemde opvoeding of heropvoeding had ook nog een ander doel:
Duitsland als vaderland mocht niet meer bestaan. Het denken in vaderlanden werd
als overbodig en gevaarlijk neergezet. Daar kwam nog bij dat er een enorme
schuldcultus aan werd toegevoegd. Je moest je schamen voor je verleden, voor
wat er in de geschiedenis was gebeurd, voor je ouders en grootouders. Op die
manier werd alles wat eigen was zo veel mogelijk om zeep geholpen. En precies
dat was de bedoeling, want een volk zonder verleden en zonder eenheid is
eigenlijk geen volk meer. De Amerikaanse opvoeders hebben hun werk goed gedaan.
De huidige Duitse jeugd, met de zogenaamde Antifa jeugd als het meest
afschrikwekkend voorbeeld, gelooft eigenlijk nergens meer in. Het is een naïviteit
die heel makkelijk te manipuleren is, en dat gebeurd dan ook op grote schaal.
In de DDR was er naast de ideologische boodschap ook nog een ander
gezichtspunt dat steeds opnieuw naar voren werd gehaald. Je kon trots zijn op
de republiek, en het land werd ook als vaderland gepropageerd. Een vaderland
dat je moest beschermen tegen de vijanden buiten de poorten die de republiek
bedreigde. Vooral natuurlijk het Amerikaanse imperialisme. De DDR trok ook veel
meer een streep onder de geschiedenis van voor 1945, dan dat dit in het westen
gebeurde. De republiek was een nieuw begin dat gelijktijdig met het verleden
afrekende. Van een schuldcultus zoals in het westen was geen sprake. Een klein
voorbeeld hiervan waren de uniformen van de soldaten in de beiden Duitslanden.
In West Duitsland nam men de Amerikaanse stijl over, terwijl in de DDR
grotendeels werd vastgehouden aan de Pruisische tradities. Hierin kwam het
eigen veel meer tot uitdrukking. In de DDR hoefde niemand zich te schamen voor
zijn afkomst, maar gelijktijdig werden echte oorlogsmisdadigers vervolgd, en
verzetshelden geëerd. Het principe was veel meer; ieder heeft gedaan wat hij of
zij gedaan heeft. Van een collectieve schuld was geen sprake. Een groot
verschil dus met de heropvoeding in West Duitsland. Dit verklaard deels waarom
de mensen in de voormalige DDR veel meer hangen aan hun tradities en identiteit
dan in West Duitsland het geval is.
Gelijktijdig ziet men het verval in het westen, en de doffe ellende van
de Multi-Culti waanzin en de massamigratie. Dit alles heeft de verzetsgeest
wakker gemaakt. Verzet tegen de eigen regering, maar ook tegen de globalisten,
die Europa naar de afgrond drijven. Het verzet tegen deze situatie kent veel
vormen. Er zijn demonstraties en bijeenkomsten, de alternatieve media kennen
veel aanhang, en ook het stemmen op de AfD wordt door velen als een verzetsdaad
gezien. De heropgevoede bevolking in westen begrijpt niets van dit alles, en
dat maakt dat de kloof alleen maar groter aan het worden is. Je zou het een
onzichtbare muur kunnen noemen.
Nadat de AfD een grote overwinning behaalde in de verkiezingen in
Thuringen eind oktober, namen de aanvallen vanuit het westen op de voormalige
DDR deelstaten alleen maar toe. Als de verkiezingsuitslagen uit Thuringen,
Saksen en Brandenburg van dit jaar bij elkaar worden gevoegd zou de AfD nu de
grootste partij zijn. Dit was reden voor sommige politici in het westen, en de
gelijkgeschakelde leugenpers, om te eisen dat er meer en meer migranten naar
het oosten gestuurd moeten worden. Dit zou de “balans’ wat kunnen herstellen,
beweerde men. Blind zijn is erg, maar niet willen zien is nog erger. Als men
dit dreigement, want dat is het, waar maakt, zal de woede en de frustratie in
het oosten alleen maar toenemen. Nu al wordt er in sommige kringen gezegd dat
het tijd wordt om de autonomie uit te roepen. Kortom; de kloof die al 30 jaar
bestaat is hard op weg om een enorm gapend gat te worden.
Intussen blijft de Merkel regering blind voor dit alles, en laat ook op
andere plaatsen muren bouwen, ondermeer om de Kerstmarkten, die beschermd
moeten worden tegen de islamitische terroristen die Merkel zelf het land in
heeft gehaald. Dus doe je je Kerstinkopen achter beton blokken, hekken,
betonnen kerstbomen, of in constructies die op kooien lijken. En dat alles
omringd door tot de tanden gewapende politieagenten. Oh ja, en dan zijn er ook
nog speciale beschermingszones voor vrouwen, die bang zijn om door Merkel’s
gasten lastig te worden gevallen. Een angst die niet ongegrond is. En nu we het
toch over angst hebben; de Duitse overheid laat om het parlement, de Reichstag
in Berlijn, een enorme slotgracht aanleggen met hekken en andere
veiligheidsmaatregelen. Niet om terroristen buiten te houden, maar uit angst
voor het eigen volk. Laten we hopen dat die angst snel bewaarheid zal worden.
Links:
Twitter: Volkskracht Vooruit!
@VolkskrachtV
Telegram: t.me/volkskrachtvooruit
(abonneren na installeren Telegram App)
