VIJF JAAR OORLOG IN DE DONBASS, EN NOG STEEDS GEEN OPLOSSING
De meeste mensen zijn het misschien al
lang vergeten, maar het is nog steeds oorlog in de Donbass. Om precies te zijn
is het al 5 jaar oorlog, een periode die gelijk staat aan de bezetting van Nederland
in 1940-1945. Er is echter een groot verschil; de oorlog in de Donbass is nog
steeds niet afgelopen, en een oplossing lijkt verder weg dan ooit. Tijd dus, om
maar weer eens te kijken hoe de mensen in de Donbass het maken, met het leger
van de Kiev fascisten altijd op de loer, niet ver van de eigen voordeur. Het
lijkt een onhoudbare toestand, maar juist in zulke omstandigheden wordt de
standvastigheid van de mens zichtbaar. Laten we de recente ontwikkelingen
bekijken, en gelijktijdig zoeken naar een antwoord op de meest cruciale vraag:
Hoe lang nog?
Het is inderdaad al 5 jaar geleden dat
de mensen in de nu vrije republieken Donetsk en Lugansk, besloten dat ze niets
te maken wilde hebben met de Kiev fascisten, die de Oekraïne op orders van de
EU en de Amerikanen hadden overgenomen. Ze weigerden het gezag van Kiev nog
langer te erkennen. En dat terecht, omdat ze heel goed wisten dat Kiev de
Russische identiteit van de mensen in de twee republieken zou onderdrukken. Dus
kwamen ze in opstand, en verklaarden dat Kiev in het Oosten niets meer te
zeggen had. Kiev stuurde troepen, en de oorlog was een feit. Ondanks verwoede
pogingen, en de inzet van oorlogsmisdaden, slaagde het Oekraïense leger er niet
in om de republieken weer in handen te krijgen. De milities hielden stand, en
dat is nog steeds zo. Sinds die tijd is er sprake van een soort “hete vrede”,
de pogingen om de gebieden weer in handen te krijgen zijn gestopt, maar de
beschietingen gaan door. Je zou het een soort beleg kunnen noemen. Vooral de
dorpen en nederzettingen die dicht bij de frontlinie, beter bekent als de
contactlijn, liggen moeten het bijna dagelijks ontgelden.
De mensen in die gebieden leven in een
permanente staat van oorlog. Er wordt geschoten met artillerie en mortieren,
maar ook met kleine wapens, en vooral de scherpschutters zijn een dagelijks
terugkerend gevaar. Er vallen slachtoffers, doden en gewonden. Huizen worden
beschadigd, of vliegen in brand. De Kiev fascisten schieten ook op scholen,
ziekenhuizen en bijvoorbeeld waterpomp stations. Ze proberen de infrastructuur
te vernietigen, maar de autoriteiten in de republieken zijn ware
hersteldeskundigen geworden. De schade wordt snel en effectief hersteld, wat
geen ongevaarlijke taak is, want ook op arbeiders en technici hebben de scherpschutters
het gemunt. Ondanks dit alles slaagt men er in om de boel draaiende te houden.
Stations worden heropend en treinen rijden weer. Fabrieken die beschadigd waren
zijn weer op gang gebracht. Ondanks de oorlog gaat het leven gewoon door.
In Donetsk speelt een circus, en grote
Russische artiesten komen optreden. Er wordt weer aan sport gedaan, er wordt
getrouwd, en er worden baby’s geboren. De oorlogsmisdadigers in Kiev kunnen dit
alles niet voorkomen, hoe hard ze het ook proberen. Natuurlijk is er steun uit
Rusland, op allerlei gebieden. Er komen nog steeds hulpkonvooien over de grens
met voedsel, medicijnen en andere hulpgoederen. En natuurlijk is Rusland ook
een soort garantie voor de mensen in de republieken, dat hun gebieden niet in
handen van de Oekraïne zullen vallen. Dit alles wordt langzaam ook formeel
geregeld. Mensen in de twee republieken kunnen nu via een eenvoudige route een
Russische pas aanvragen. Velen hebben dat al gedaan, en dit schept feiten waar
men uiteindelijk niet meer om heen kan.
Op politiek niveau wordt er nog steeds
onderhandeld, en regelmatig wordt er een nieuw staakt-het-vuren uitgeroepen.
Dit maakt geen einde aan de beschietingen, omdat eigenlijk niemand naar de
onderhandelaars luistert. De Oekraïne wordt in feite bestuurd door de
oorlogslobby van de Amerikaanse diepe staat, en zolang dat het geval is zal er
geen vrede zijn. Immers de oorlogslobby wil oorlog met Rusland, en in dat
streven is de Oekraïne een handig stuk gereedschap. Dus wordt ieder bestand
meteen weer gebroken, en gaan de beschietingen zonder ophouden door. Soms zijn
er pogingen van het leger om hier of daar door te breken, maar de milities zijn
waakzaam, en tot nu toe is iedere poging afgeslagen.
Sommige mensen hadden hoop op
verandering toen eerder dit jaar Zelensky tot president van de Oekraine werd
gekozen. Hij verving de gehate Poroschenko, die zich nu volledig kan wijden aan
zijn grootste hobby, het nuttigen van grote hoeveelheden alcohol. Onder
Zelensky is er echter niet veel veranderd. Hij heeft een paar maal per telefoon
met de Russische President Poetin gesproken, en er is een grote gevangenenuitruil
geweest. Maar ook Zelensky is uiteindelijk een door Amerika gecontroleerd
figuur, die weinig kan veranderen, zelfs als hij dat zou willen. Dus gaat de oorlog
gewoon door. Natuurlijk zegt Zelensky dat hij vrede wil. Maar dat zei
Poroschenko ook al. Lege woorden om het imago op te houden, zonder een spoor
van inhoud of politieke wil. Zelensky zal niets veranderen, hij is gewoon een
andere marionet in het internationale spel. Wanneer aan dit alles een einde
komt is onmogelijk af te zien. Maar de tekenen voorspellen dat het nog heel
lang kan duren voordat de vrede in de Donbass een feit zal zijn. Er zijn gewoon
te veel belangen bij betrokken. En die belangen zijn ook nog erg groot.
Intussen houden de mensen in Donetsk
en Lugansk stand. Zij weten hoe belangrijk het is om de eigen identiteit en de
eigen leefomgeving te verdedigen. Toen de Kiev fascisten de macht in het land
overnamen, lieten veel mensen in de Donbass hun banen en bedrijven in de steek
om milities te vormen, en hun land en familie te verdedigen. Dit was geen vrije
keuze, maar pure noodzaak. Ze wisten wat er zou gebeuren als de fascisten het
ook in de Donbass voor het zeggen kregen. Dat hun angsten gegrond waren,
bewijst de terreur die de fascisten ontketenden in die gebieden die wel in hun
handen vielen. Deze terreur duurt nog steeds voort. De opstand en de
afscheiding waren dus terecht en legitiem.
We kunnen veel van de mensen in de
Donbass leren. Als identiteit, levenswijze en tradities in gevaar komen, is
verzet de enige manier om het tij te keren. Achterover leunen en klagen zijn
dan geen opties meer. In West Europa nemen we de waarschuwingen die voortkomen
uit het conflict in de Donbass niet serieus genoeg. Wat daar is gebeurd kan
overal werkelijkheid worden. De oorlog in de Donbass is ontketend door de
globalisten elite om de druk op Rusland op te voeren. Precies dezelfde
globalisten elite die verantwoordelijk is voor de massamigratie, de islamisering,
de klimaatleugens en de genderwaanzin. Ook onze identiteit en levenswijze staan
op het spel. Daarom ook is het zo belangrijk om de situatie in de Donbass
steeds in de gaten te houden. De globalisten schrikken er niet voor terug om
hele landen te vernietigen of in het ongeluk te storten. Daarom is waakzaamheid
en verzet geboden, om er voor te zorgen dat we ook morgen nog een toekomst
hebben. Er is al veel te veel opgegeven. Van af nu gaan we geen centimeter meer
terug. Net als in de Donbass zijn passief blijven of wegkijken, ook hier geen
opties meer. Het is nu alles of niets.
Links:
Twitter: Volkskracht Vooruit!
@VolkskrachtV
Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren
na installeren Telegram App)
Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT
VOORUIT! @ 2019
