POETIN STOPT DE OORLOG IN ARMENIE

De meeste mensen zullen er weinig van hebben gemerkt, maar in de laatste weken was er in Armenië een echte oorlog aan de gang. De strijd begon nadat het buurland Azerbeidzjan Armenië was binnen gevallen in een poging om bezit te nemen van het gebied Nagorno-Karabach. Azerbeidzjan claimt dit gebied al heel lang, en er is eerder oorlog over gevoerd. Maar deze keer was er toch echt iets anders aan de hand. De aanval door Azerbeidzjan kwam namelijk tot stand na aanmoediging van de Turkse bloedsultan Erdogan. Erdogan, de woordvoerder van de politieke islam, zag een kans om opnieuw de christelijke wereld aan te vallen. Eerder probeerde hij dit al met Griekenland door duizenden migranten naar de grens te sturen. Ook maakte Turkije zich schuldig aan militaire intimidatie en chantage. De vlieger ging echter niet op, want Griekenland hield de grens stevig op slot en de Griekse strijdkrachten gingen niet voor de Turken aan de kant.

Dus moest Ankara weer een andere route zoeken om de agenda van de politieke islam een stap verder te brengen. Daarom werd het oude conflict over Nagorno-Karabach van stal gehaald, als legitimering voor een nieuwe oorlog. De oorlog kwam uiteindelijk toch nog verrassend snel, en had al de kenmerken van een echt invasie met luchtaanvallen en artilleriebeschietingen. Armenië moest wat terrein prijs geven, maar bracht de invasie toch tot stilstand. Het hele land werd gemobiliseerd om de aanval af te slaan. Vooral door de Turkse inzet was er veel schade, en werd de burgerbevolking tot doelwit verklaard. Er is geen twijfel aan dat de aanval buiten het internationale recht viel, en dus onwettig was. Maar zoals zo vaak eerder in dit soort gevallen keek de wereld de andere kant op. Zelfs vanuit christelijke hoek was er maar weinig protest te horen, ondanks het feit dat een islamitisch land, met steun van de politieke islam van Erdogan, een christelijk land was binnen gevallen. Er kwamen wat schuchtere oproepen om het geweld te stoppen. Maar daar bleef het bij.

Uiteindelijk was het Rusland dat een machtswoord sprak. President Vladimir Poetin wilde zo snel mogelijk een einde maken aan de oorlog tussen twee voormalige Sovjet republieken. Russische diplomaten organiseerde onderhandelingen tussen de strijdende partijen, en na uren praten kwam er een staakt-het-vuren tot stand. Er zou niet meer gevochten worden, en er komt een uitruil van gevangenen en omgekomen soldaten en burgers. Wat de wereld dus had nagelaten, kreeg Poetin met veel inzet wel voor elkaar. Het huidige bestand is niet helemaal waterdicht, want er wordt nog steeds op doelen in Armenië geschoten, maar het is sporadisch, en zeker niet van het niveau dat we eerder zagen. Er wordt nu een agenda opgesteld voor vredesonderhandelingen, en daarbij zal ook over de status van Nagorno Karabach worden gesproken. Rusland zal in dit alles een leidende rol blijven spelen.

Het lijkt er dus op dat Poetin opnieuw een conflict onder controle heeft gebracht, waar niemand anders zijn vingers aan wilde branden. Dit is natuurlijk prima, en we moeten hopen dat de onderhandelingen tot een permanente oplossing zullen leiden. Zeker is dat overigens niet want het Oekraïne conflict is ook nog steeds niet opgelost, ondanks jaren van onderhandelen en het onderhouden van contacten. Wel is het zo dat Rusland belang heeft bij het in stand houden van het verzet in de Donbass. Dat ligt in het Armenië conflict anders, omdat Rusland gewoon een oplossing wil zien zonder verder gevechten in de buurt van de eigen grenzen. Toch mag het hier niet bij blijven, want dan wordt voorbij gegaan aan de rol die Erdogan in dit conflict heeft gespeeld, en nog steeds speelt. Het was zijn interventie en het opstoken van Azerbeidzjan, waar de grootste schade vandaan is gekomen.

Opnieuw heeft Erdogan bewezen dat zijn agenda, net als die van de politieke islam, een veroveringsagenda is. Erdogan en zijn islamisten willen macht, steeds meer macht, en als het even kan de wereldmacht. President Poetin is een van de weinige leiders die dit in de gaten heeft, en die ook bereid is om tegen de Turkse bloedsultan op te treden als het nodig is. Hij heeft dit in het verleden al meerdere malen bewezen. Ook nu weer, want Erdogan plande een tweede massamoord op de Armeniërs, met Azerbeidzjan als zijn werktuig, en daar heeft Poetin een stokje voor gestoken. Dat dit vele levens heeft gered behoefd geen uitleg.

Hoe anders is het als we kijken naar de reactie van de Europese Unie en de rest van de wereld. De VN kwam met een halfhartige oproep om de gevechten te staken, en te zoeken naar een vreedzame oplossing van het conflict. Zoals gebruikelijk luisterde hier niemand naar. De EU negeerde het conflict praktisch. Nog steeds wil Brussel Erdogan niet voor het hoofd stoten. En daar profiteert de dictator natuurlijk van. Hij weet dat hem niet zal gebeuren, wat de provocaties ook zijn. En deze provocaties gaan nog steeds door, want deze week stuurde Turkije opnieuw een schip de Griekse wateren in om naar olie en gas te zoeken. Griekenland reageerde woedend, maar werd opnieuw door de EU alleen gelaten.

De EU wil niet begrijpen dat de agenda van de politieke islam, met Erdogan als woordvoerder, een bedreiging is voor ons allemaal. Men zwijgt en hoopt dat het allemaal weer over zal waaien. De Europese leiders zijn niet alleen bang voor Erdogan, maar ook voor de miljoenen Turken in Europa. Zo kan Erdogan steeds brutaler worden. Is er een oplossing? Natuurlijk is die er, maar dat vergt politieke moed en doorzettingsvermogen. Precies waar het de EU leiders altijd aan ontbreekt.

Wat zou men kunnen doen? Ten eerste moet aan Ankara worden duidelijk gemaakt dat het land nooit lid van de EU zal worden zolang de AKP dictatuur, en dus Erdogan aan de macht is. Dus geen open deuren meer, gewoon alles in het slot. Verder is het duidelijk dat Turkije zijn NAVO status steeds opnieuw misbruikt. Het wordt dus tijd om het land gewoon uit de NAVO te zetten, ongeacht de belangen van het westen. Blijft Erdogan dan nog provoceren, kan de EU altijd nog dreigen om alle Turken in Europa naar huis te sturen, zonder op status of omstandigheden te letten. Precies dit laatste zal Erdogan hard treffen, want hij ziet de Turken in Europa als zijn politieke soldaten. In Turkije heeft hij Turken genoeg, maar zonder politieke soldaten in Europa staat hij met lege handen. Toch is het de enige weg uit het hele dilemma. De macht van Erdogan moet gebroken worden, zonder oog voor verliezen. Als de huidige EU leiders dit niet kunnen of durven, moeten ze terugtreden, en het roer over laten aan mensen die wel deze moed bezitten. Het gaat om de toekomst van ons allemaal, en dan mogen we niet kinderachtig zijn.

Links:

Internet: www.volkskracht.blogspot.com

Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

VK:  https://vk.com/id484133031

Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2020